De mensen van het Versnellingsplan: Ton Gloudemans

Elke week stellen we een ander Versnellingsplanlid aan je voor. Deze week: Ton Gloudemans, Informatiemanager bij Hogeschool Inholland en lid van de zone EdTech.

Wat voor student was je vroeger?

Dat vind ik een lastige vraag! ‘Vroeger’ is voor mij al een hele tijd geleden. Ik denk dat ik een heel geïnteresseerde, gemotiveerde student was. Ik wilde graag dingen zelf ontdekken en ik denk dat ik als student niet zo snel in het reguliere patroon te vangen was. Ik had graag de vrijheid om zelf invulling te geven aan wat ik wel en niet deed in en tijdens mijn studie.

De beste illustratie daarvan is wellicht dat ik eerst Nederlands in Nijmegen ben gaan studeren, en later ben overgestapt naar Theaterwetenschappen in Utrecht, dat de mogelijkheid bood om film en televisie te bestuderen. Dat was in de tijd dat film- en televisiewetenschappen nog in opkomst was en deze media in Nederland nog geen serieus onderwerp van studie waren.

Studenten die deze studie wilden volgen moesten eerst een kandidaats (bachelor, red.) in een andere letterenstudie hebben behaald. Omdat iedereen die overstap heel bewust maakte, was er een heel gemotiveerde groep studenten. Bovendien gingen we van start met een kleine groep van ongeveer 20-25 studenten. Het studieprogramma was nog niet helemaal uitgewerkt en we kregen de ruimte om als studenten zelf onderwerpen voorstellen en het curriculum deels zelf vorm te geven. Op die manier konden we zelf meedenken met, en bijdragen aan, het ontwikkelen van het wetenschappelijk discours over theater en film. Ik vond dat een heel prettige omgeving om in te studeren, maar ik kan me voorstellen dat zoveel vrijheid niet voor iedereen werkt.

Later realiseerde ik me pas dat dit een vrij unieke situatie was. In mijn rol als docent zag ik dat er steeds meer regels kwamen en het onderwijs meer en meer verantwoording moest afleggen. Prima, maar het betekende wel dat het curriculum steeds gedetailleerder werd uitgewerkt en vastgeklikt. Als student kom je in een framework terecht waar het lastig is om er je eigen invulling aan te geven. Gelukkig zie ik de laatste jaren weer openingen ontstaan en krijgen studenten weer meer mogelijkheden geboden om hun eigen ontwikkeling vorm te geven. Maar we hebben een hele tijd gehad dat een studie min of meer het stramien van een cursus had.

Waarom werk je in het onderwijs?

Ik weet niet of dat een bewuste keuze was. Voor mij was het min of meer een vanzelfsprekend traject. In mijn studietijd deed ik veel studentassistentschappen en leerde ik andere studenten film te analyseren, maar ook om scenario’s te schrijven en videoproducties te maken. Na mijn studie ben ik vrij snel terecht gekomen in de ontwikkeling van een nieuwe specialisatie met de toen nog ongebruikelijke naam Cultuureducatie. Daar was ik verantwoordelijk voor het audiovisuele component dat ging over media en de rol van media. Daarnaast heb ik diverse uitstapjes naar film en televisie gemaakt, maar de hoofdlijn was toch vooral ontwikkelen en verzorgen van onderwijs, eerst op het gebied van audiovisuele media en later ook interactieve media en internet.

Ik denk dat het onderwijs voor mij een natuurlijk habitat is als docent en de laatste jaren als stafmedewerker, een plek waar ik me kan blijven ontwikkelen. Voor mij is er denk ik geen omgeving die me zoveel mogelijkheden biedt om nieuwe (technologische) ontwikkelingen te volgen en de toepassing daarvan in het onderwijs ontdekken. Heel prettig ook dat we binnen het hoger onderwijs kennis en ervaringen heel vanzelfsprekend delen en we uitdagingen en vraagstukken gezamenlijk oppakken.

Hoe ben je bij het Versnellingsplan terecht gekomen?

Ja hoe kwam dat zo? Ons College van Bestuur kreeg de vraag of, en zo ja op welke onderwerpen, we met het Versnellingsplan aan de gang wilden. Vervolgens is mij gevraagd: “Er zijn acht zones, waar moeten we ons aan verbinden en waarom?” Ik ben toen met collega’s gaan praten en op onderzoek uit gegaan. Het was nog niet zo eenvoudig om een zone te kiezen, omdat alle thema’s van de zones binnen onze hogeschool spelen. En dan moet je kiezen waar de energie binnen de eigen instelling zit en waar de samenwerking met andere instellingen synergie kan opleveren. Uiteindelijk heb ik met een collega een shortlist van drie zones opgesteld, en heeft ons CvB besloten in de zone EdTech te stappen om daarmee onze blik naar buiten toe te verruimen.

Het Versnellingsplan is een hele goede manier om de discussie binnen een instelling los te krijgen. We zijn een grote hogeschool met zes domeinen en acht locaties, dus het is best ingewikkeld binnen de hogeschool goed op elkaar af te stemmen. Het Versnellingsplan heeft ook geholpen het bewustzijn te creëren dat we het niet redden als we alleen op onszelf gefocust blijven. We geven op deze manier een flinke zwengel aan de samenwerking, intern, met andere instellingen, én met de educatieve industrie.

We hebben jaren achter de rug waarin het ging over hoe beheren we het hele IT-gedeelte: hoe stemmen we processen op elkaar af en werken we efficiënt? Belangrijk, maar niet het hele verhaal. Ik kan wel zeggen dat het Versnellingsplan ons helpt om meer oog te krijgen voor nieuwe ontwikkelingen. Hoe zijn we eigenlijk innovatief? En hoe maken we optimaal gebruik van onze pioniers in het onderwijs? Hoe ondersteunen en stimuleren we die pioniers? Als ik m’n wimpers dichtknijp denk ik: we hebben het afgelopen jaar een aantal belangrijke stappen gezet als zone. Als ik m’n ogen open doen denk ik: het versnellen gaat niet hard genoeg, er moet gas bij. Ik weet het, je hebt een lange adem nodig in het onderwijs. Het is geen sprint, maar een marathon.

CV

 

1958 geboren in Oss

1976-1984, Radboud Universiteit (destijds Katholieke Universiteit Nijmegen) en aan de Universiteit Utrecht (destijds Rijksuniversiteit Utrecht)

Sinds 1993 werkzaam bij de voorloper van Inholland, in diverse rollen en in diverse domeinen.