Het leed dat kantoortuin heet

Gister kwam er weer een onderzoek naar buiten dat laat zien dat de kantoortuin ongezond is voor werknemers. De Monitor had 90 bedrijfsartsen gevraagd wat de oorzaak was van de klachten van mensen die bij hen belanden met allerlei burn-out-klachten, zoals hoofdpijn, stress en andere gezondheidsklachten. Een van de oorzaken: de kantoortuin. U weet wel, zo’n kantoor zonder muren en deuren, waar het iedere dag vechten is om een plekje omdat we graag ‘flexibel’ werken… Bovendien, waarom heet het een kantoortuin terwijl er niets groen aan is?

Het is al langer bekend dat de kantoortuin niet goed is voor gezondheid en productiviteit. De NOS berichtte over het onderzoek van De Monitor dat een “rechttoe rechtaan” kantoortuin niet werkt. Welke variant op rechttoe-rechtaan wel werkt, is mij nog niet duidelijk. Moeten we misschien overstappen op bureaus met organische vormen in plaats van rechthoekige bureaus?

Een vaak voorkomend probleem in de kantoortuin is ook de klimaatbeheersing. Hebben wij ook last van. Ik werd tot ver in oktober aangegaapt door collega’s die het koud hadden terwijl ik nog met korte mouwen naar kantoor kwam. Inmiddels zit ik met regelmaat met mijn jas aan te werken. Af en toe overweeg ik om mijn krantenwijk-handschoenen van possumwol mee te nemen, al is het maar als statement.

Ik moet ook eerlijk bekennen, ik heb nog nooit zo weinig contact gehad met mijn directe collega’s als sinds ik sinds vorig jaar ook in een kantoortuin werk. Niet omdat ik mijn collega’s niet mag, niet omdat de collega’s bij dit bedrijf minder leuk zijn dan bij het vorige bedrijf, niet omdat ik gewoon een anti-sociaal dier ben… U denkt nu misschien: ja, jij zegt wel dat je niet sociaal gehandicapt bent, maar wie zegt dat dat ook echt zo is? U moet mij op mijn mooie blauwe ogen geloven.

Ik heb minder contact met mijn collega’s, omdat ik heel hard moet werken om het gepraat van mijn collega’s buiten de spreekwoordelijke deur te houden op het moment dat ik achter een willekeurig bureau probeer wat werk te verzetten. Ik zet mijn koptelefoon op, zit bij voorkeur aan het eind van een rij bureaus, liefst nog tegen een muur of in een hoek. Soms zet ik zelfs mijn bril af zodat ik niet scherp kan zien en er een soort natuurlijke filter over mijn omgeving ligt (werkt overigens ook als een trein als je door de binnenstad van Den Haag loopt en geen bekenden wilt zien). Af en toe mompel ik dus een ‘hallo’ of een ‘later’ als er een collega de afdeling opkomt of verlaat, maar enthousiast zal het niet overkomen.

Als er in mijn directe omgeving discussies ontstaan waar het hele team –  dankzij de kantoortuin –  aan meedoet, zet ik het geluid van mijn koptelefoon nog wat harder. Ik heb nog nooit zo weinig collega’s gefeliciteerd met hun verjaardag, omdat ik gewoon niet voor de derde keer in minder dan 30 minuten van mijn werk afgeleid wil worden.

De oplossing heb ik ook niet direct, want iedereen een eigen kantoor geven is vast veel te kostbaar, maar wat zou ik weer graag mijn eigen hokje hebben. Mijn eigen deur, mijn eigen vergeten vetplantje in de hoek, en bovenal: mijn concentratie terug. Is dat te veel gevraagd?